พระมหาวีระตรัสว่า “‘ฉันจะรับบิณฑบาต เพื่อผิดศีลอดของฉัน จากเจ้าหญิง ที่กลายเป็นทาสเท่านั้น'” ท่านประกาศเช่นนั้น โดยไม่มีใคร เล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟัง ไม่มีใครรู้ว่า จันทนา เป็นเจ้าหญิง ไม่ว่าในกรณีใด ๆ
ดังนั้น “เนื่องจากท่าทางที่อ่อนหวาน ของเธอ วาสุมาตี จึงมีมนต์ขลังในตัว ในครัวเรือน กลิ่นหอมของความสุขุมของเธอ และความเยือกเย็นตามธรรมชาติ เป็นแรงบันดาลใจให้ธนวาห์เรียกเธอ จันทนา (ไม้จันทน์) แต่มูลา ภรรยาของเขา ก็รู้สึกอิจฉา เธอคิดว่า ดอกไม้พิษนี้ ควรจะแทงเข้าไปในตา” ครั้งที่แล้วเราอ่าน ถึงตรงนั้นใช่ไหม?
"วันหนึ่ง พ่อค้าธนวาห์ ออกจากเมือง ไปทำธุระบางอย่าง นี่เป็นโอกาสทอง สำหรับมูล่า เธอปล่อยคนรับใช้ทั้งหมด ของบ้านออกไป และเรียกจันทนา เปลี่ยนชุดที่สวยงามของเธอ ด้วยผ้าขี้ริ้ว ถอดเครื่องประดับทั้งหมดออก มัดเธอไว้ในห่วง และโกนผมยาวสลวยของเธอ จันทนาพูดด้วยความประหลาดใจ ‘แม่ ท่านทำอะไร? ฉันไม่ได้ทำอันตรายกับท่าน ท่านกำลังลงโทษฉัน เพราะการกระทำผิดอะไร?' มูลาปิดปากจันทนา ขังเธอไว้ในห้องขังมืด ขังไว้แล้วจากไป ธนวาห์กลับมา ในวันที่ 3 พอเขาเห็น บ้านร้าง เขาถึงกับผงะ เขาเรียกว่า "จันทนา โอ จันทนา!’ แต่ไม่มีใครตอบกลับ เขาไปที่หลังบ้าน และตะโกนอีกครั้ง จันทนาตะโกนกลับ ‘พ่อ ฉันอยู่ที่นี่ ในห้องใต้ดินด้านหลัง” พ่อค้าเข้าไปและเห็น ว่า ห้องใต้ดินถูกล็อก เมื่อมองผ่านลูกกรง ประตูเหล็ก ก็เห็นจันทนา ในสภาพอนาถ และเริ่มร้องไห้ว่า ‘เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของฉัน? วิญญาณชั่วอะไร ทำกับลูกขนาดนี้? ' จันทนาตอบอย่างใจเย็นว่า ‘พ่อช่วยฉันออกไปก่อนและ แล้วฉันจะบอกท่านทุกอย่าง' พ่อค้าปลดล็อก และนำจันทนาออกมา เธอขอว่า ‘พ่อ ฉันไม่ได้ดื่ม น้ำเลยแม้แต่หยดเดียว ในช่วง 3 วันที่ผ่านมา ได้โปรดให้ฉัน กินและดื่ม' พ่อค้าเดินไป รอบ ๆ บ้าน แต่ทุกอย่างถูกล็อก ไม่มีแม้แต่ อุปกรณ์เครื่องใช้” โอ้โฮ ผมคิดว่า ภรรยา เป็นอะไรจริง ๆ “เขาเห็นตะกร้าที่มี เมล็ดรำข้าวแห้ง 1 กำมือ สำหรับวัว เขาหยิบตะกร้ามา วางต่อหน้าจันทนา ว่า ‘ลูกเอ๋ย กินบ้างเถอะ พ่อจะเรียกช่างตีเหล็ก มาตัดโซ่ตรวนของลูก’” โอ้ที่รัก มนุษย์ จริง ๆแล้ว ไม่ใช่อะไรที่น่าแปลกใจมากนัก
เมื่อนานมาแล้ว หลายร้อยปีย้อนกลับไป ฉันเป็นอาจารย์ แต่ไม่ได้มีชื่อเสียงมากนัก เป็นอาจารย์ธรรมดา ผู้ที่เรียกว่าภรรยาของฉัน ขังฉันไว้ในบ้าน แล้วก็ให้อดตาย หึงหวงมาก หึงหวงมากเกินไป ที่มีลูกศิษย์ผู้หญิงมากมาย มาเคารพบูชาฉัน เหมือนอย่างที่คุณทำ โชคดี ฉันไม่ใช่คนหล่อ ถึงแม้ผู้ชายบางคน จะหึงหวงภรรยาที่ มาเพื่อประทับจิต แต่ไม่ถึงขนาดนี้ ฉันก็ไม่คิด ใช่ไหม? ดี ฉันไม่เคยรู้ ฉันไม่เคยรู้มาก่อน หลายครั้งสิ่งที่ เกิดขึ้นในครอบครัว และแน่นอนว่า ไม่มีใคร มาช่วยฉันปลดล็อก มันเหมือนกับว่า เราอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกล และไม่มีใครมา ในเวลานั้น และอาจมีบางคนมา แล้วเห็นประตูล็อก พวกเขาคิดว่า อาจารย์ ไม่อยู่บ้าน ดังนั้น พวกเขาจากไป
ดังนั้น “นี่เป็นปีที่ 12 ของการปฏิบัติทางจิตวิญญาณ ของพระมหาวีระ สวามี เมื่อใช้เวลาช่วงมรสุม ที่เวสาลี พระองค์มา ที่สวนในโกสัมพี เป็นช่วงเวลาที่ เหตุการณ์ การโจมตีจำปาของชาตานิก การล่มสลายของจำปา การเสียสละของราชินีธาริณี การประมูลเจ้าหญิงวาสุมาตี เป็นทาส ฯลฯ” ในเวลาเดียวกัน สิ่งเหล่านี้ “กำลังเกิดขึ้น พระมหาวีระ สวามี ด้วยความรู้และการรับรู้ ที่ทะลุปรุโปร่งของท่าน มองเห็นสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ท่านแทบจะ เป็นไปไม่ได้เลย ในวันแรกของครึ่งเดือน ที่มืดมนของแรม” ตอนนั้นคืออะไร? (ธันวาคม ถึง มกราคม) ธันวาคม ถึง มกราคม เป็นช่วงปลายฤดูหนาว ไม่กลางฤดูหนาว มันเป็นอายันกลางฤดูหนาว หรืออะไร? เทศกาลไม่ใช่หรือ? ไม่มีเทศกาล
พระมหาวีระตรัสว่า “‘ฉันจะรับบิณฑบาต เพื่อผิดศีลอดของฉัน จากเจ้าหญิง ที่กลายเป็นทาสเท่านั้น'” ท่านประกาศเช่นนั้น โดยไม่มีใคร เล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟัง ไม่มีใครรู้ว่า จันทนา เป็นเจ้าหญิง ไม่ว่าในกรณีใด ๆ เธอไม่ได้บอก เพราะเพื่อความปลอดภัยของเธอด้วย เนื่องจากพ่อแม่ของเธอ ได้รับอันตรายแล้ว และประเทศของเธอก็สูญเสีย เธอจึงหนีไป ดังนั้น ถ้าเธอบอกว่า เธอเป็นเจ้าหญิง เธอก็อาจถูกฆ่าตายเช่นกัน ดังนั้น เธอจึงไม่ได้พูดอะไร บางครั้งมันเป็นเพียงท่าทางของเธอ ที่แสดงออก ถึงความเป็นราชวงศ์ แต่เธอไม่ได้บอกอะไร
ทุกวันนี้ ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย แต่ในช่วงหลายปีก่อนหน้านี้ 2-3 ปีนี้ ก่อนโทรทัศน์สุพรีมมาสเตอร์ ฉันอยู่คนเดียวในโลก และฉันไม่เคยบอกใครเลย ว่า ฉันเป็นอนุตราจารย์ นี่และนั่น หรือสิ่งที่ฉันทำ ไม่มีอะไร ฉันต้องทำตัวให้ต่ำ เพื่อความปลอดภัย ดังนั้น มันเป็นสถานการณ์ที่คล้ายกัน ฉันเดาว่า แม้ว่าฉันจะไม่ใช่เจ้าหญิง เวลาออกไปข้างนอก ฉันเล่นโง่ ๆ บางครั้ง พูดเรื่องไร้สาระหรืออะไรสักอย่าง และไม่มีใครสงสัยอะไร และถ้าฉัน เริ่มถูกสงสัย ฉันก็ย้ายไปที่อื่น วันนี้ รู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย ปลอดภัยกว่าเล็กน้อย
พระมหาวีระจึง ประกาศว่า ท่านจะรับบิณฑบาต เพื่อผิดศีลอดของพระองค์ จากเจ้าหญิง ที่กลายเป็นทาสเท่านั้น ในช่วง ฤดูฌานมรสุมนี้ บางทีท่านอาจไม่ได้ฉันอะไรเลย ตอนนี้เป็นอาหารมื้อแรก หลังละศีลอด ดังนั้น ท่านจึงต้องการให้เจ้าหญิง เลี้ยงพระองค์ ท่านต้องมีตาทิพย์ ที่จะเห็นบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น กับประเทศนั้น กับเจ้าหญิง ดังนั้น ‘“และนั่นก็ต่อเมื่อ เธอโกนหัวเท่านั้น’” แม้ โอ้ เธอโกนแล้ว เธอถูกภรรยาของพ่อค้า โกนผม และ “‘แขนขาของเธอ ถูกใส่กุญแจมือ’” เท่านั้น “‘เธอไม่ได้กิน มา 3 วันแล้ว เธอกำลังนั่งอยู่ บนธรณีประตูบ้าน เธอมีเมล็ดรำข้าววางอยู่ ในตะกร้า และเธอมีรอยยิ้ม เช่นเดียวกับน้ำตาในดวงตาเธอ'” ในเวลาเดียวกัน “‘เว้นแต่จะตรงตามเงื่อนไขเหล่านี้ ฉันตั้งใจแน่วแน่ ที่จะบำเพ็ญต่อไป และไม่เลิกอดอาหารของฉัน’” โอ้ เลิกอด มันช่างยากเย็นอะไรเช่นนี้! เลิกอด เว้นแต่เสนอเงื่อนไขเหล่านี้ ท่านจะเริ่ม ไม่ฉันอีก
“4 เดือนผ่านไป ตั้งแต่พระมหาวีระ สวามี เริ่มจากประตูหนึ่งไปอีกประตู เพื่อขอทานในเมือง โกสัมพี” 4 เดือนนับจากนั้น หมายความว่า ท่านไม่ได้กินอะไรเลย เป็นเวลา 4 เดือน "วันหนึ่ง (พระ) มหาวีระเข้าไปที่ บ้านของหัวหน้ารัฐมนตรี ของโกสัมพี สุคุปตะ นันทา ภรรยาของสุคุปตะ เป็นผู้นับถือของ พระเจ้าปศุวนาถ และคุ้นเคยกับ วิถีทางของนักพรตชรามัน มองไปที่ มหาชรามัน วรธามัน” หมายถึงพระมหาวีระ “เข้าไปบิณฑบาตที่บ้านของเธอ เธอเริ่มหลงเสน่ห์ เธอร้องขอให้ประภู รับอาหารบริสุทธิ์และนักพรต (พระ) มหาวีระหันหลังกลับ โดยไม่ยอมรับอะไร นันทารู้สึก ผิดหวังมาก สาปแช่งโชคร้ายของเธอเอง เธอพูดว่า ‘มหาชรามัน วรธามัน มาที่บ้านของฉันและ ช่างเป็นโชคร้ายอะไร ที่ฉันจัดหาอะไรให้ท่านไม่ได้' สาวใช้ของนันทาทำให้เธอมั่นใจว่า ‘ท่านหญิง ทำไมจึงเศร้าหมองเช่นนี้? นักพรตผู้นี้ เข้ามาใกล้เกือบ ทุกครัวเรือนในโกสัมพี สำหรับทานและ โดยไม่ได้ฉันข้าวแม้แต่เมล็ดเดียว หรือเอ่ยวาจา ท่านกำลังจะกลับมา’” ไม่ใช่แค่บ้านของเธอเท่านั้น แต่ทุกบ้านที่ท่านไปเยี่ยม ท่านไม่เคยเอาอะไร เพราะมันไม่ใช่ เงื่อนไข ที่ท่านกำหนดไว้ ท่านคงกำลังมองหา เจ้าหญิงจันทนา ดังนั้น “‘เราได้เห็น สิ่งเหล่านี้มาตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา’” ดังนั้น ท่านไม่ฉันอะไรเลย ท่านไปจากบ้านสู่บ้าน เป็นเวลา 4 เดือน แต่ไม่รับทานอะไร ไม่ฉันอาหารใด ที่ถวายพระองค์ โอ้โฮ! ชายคนนี้อึดจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่า จะทำได้ไหม
‘“ที่นี่ไม่มีอะไรโดดเด่น ในสถานที่ของคุณ แล้วทำไมต้องตกใจล่ะ?' คำพูดของสาวใช้ ยิ่งทำให้นันทาทุกข์ใจมาก 'อะไร! ดังนั้น มหาชรามัน กำลังกลับมาโดยไม่ต้องบิณฑบาต ในช่วง 4 เดือนที่ผ่านมา นั่นหมายความว่า ประภู อดมา 4 เดือนแล้ว และฉันไม่สามารถทำได้ รับใช้พระองค์ ฉันโชคร้ายแค่ไหน!’ ในขณะนั้น รัฐมนตรีสุคุปตะก็มาถึง” สามีของเธอ “นันทาบอกเขาทุกอย่าง สุคุปตะก็เริ่มกังวลเช่นกัน พระราชาชาตานิกและ ราชินีมริกาวาตี ยังได้ข่าวว่า ชรามัน พระมหาวีระ กำลังพเนจรในโกสัมพี ไม่มีอาหารหรือน้ำ เป็นเวลา 4 เดือน” โอ้โฮ! ไม่มีอาหารก็ได้ แต่ไม่มีน้ำ เป็นเวลา 4 เดือน ท่านต้องได้รับ การสนับสนุนจาก พลังเวทที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ ที่ท่านได้รับตลอดเวลานี้ เป็นนักพรตที่บริสุทธิ์ และซื่อสัตย์และมุ่งมั่น ไม่หวั่นไหว ดังนั้น “ทุกคนเสียใจ และกังวล ครอบครัวของผู้ปกครองไป เยี่ยมชมพระมหาวีระ สวามี และขอพระองค์ รับอาหาร แต่พระองค์ทรงไม่หวั่นไหว” หลังจากพระองค์ออกจากอาณาจักร ตระกูลปกครอง ก็ยังคงอยู่ในอำนาจ พวกเขาจึงมาขอพระองค์ ฉันอะไรบ้าง แต่พระองค์ยังคงปฏิเสธ
“5 เดือน 25 วัน ผ่านไป ตั้งแต่พระมหาวีระ สวามี ฉันอะไรก็ได้” ท่านกลายเป็นฉันลม นั่นเป็นไปได้ด้วย ครั้งหนึ่งฉันเองก็เป็นเช่นนั้น ถ้าต้องทำ ก็ทำได้ แต่อย่าพยายาม กรุณา ฉันเล่าเรื่องของฉันให้คุณฟังแล้ว เมื่อฉันยังมีลมหายใจ ฉันอยู่ในวัด ทำงานเหมือนแม่ชีทำงาน ดูแลวัด ทำอาหารสำหรับทุกคน และฉันกินวันละครั้ง แล้วเจ้าอาวาส ท่านอาจจะล้อเล่น หรือท่านแค่รู้สึกผิด เพราะฉันเป็นคนเดียว พระรูปเดียว ที่กินวันละครั้งที่นั่น และเพราะร่างกายของท่าน ไม่ดี ท่านต้องฉันอาหาร 6 ครั้ง/วัน ดังนั้น ท่านจึงพูดกับทุกคน ที่โต๊ะ ท่านกล่าวว่า“ ชิงไห่ เธอฉันแค่วันละครั้ง แต่มันเหมือนกับว่า เธอกินอะไรมากกว่า 3 ครั้ง/วัน” นั่นแหละ ตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่กินอะไรอีกเลย และฉันยังคงทำงานต่อไป ฉันไม่รู้สึกว่า ฉันขาดอะไรเลย ตลกมาก ตลกดี พลังเจตจำนงของคุณ แข็งแกร่งมากเสมอ ฉันไม่รู้ว่า คุณถูกลิขิตไว้ หรืออะไรบางอย่าง หรือเป็นส่วนหนึ่งในของชีวิตฉัน ที่ฉันควรจะผ่านไป ฉันแค่เลิกกิน เป็นแบบนั้น ไม่มีอะไร ฉันไม่ได้ดื่มด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหน ทุกคนเป็นห่วง และคนมาที่วัด มองดูและทั้งหมดนั้น ฉันรู้สึก อาย แล้ว ฉันเพิ่งเริ่มกินอีกครั้ง และอาหารปากแรก รสชาติเหมือน ถ้าฉันฉีกกระดาษนี้และกินมัน ไร้รสใด
และระหว่าง ฉันไม่ได้กินหรือดื่ม ฉันไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร ฉันแค่เลิกแบบนั้น อย่าง แบบนั้นแหละ ไร้การเตรียมการ ไร้กลุ่มสนับสนุน ไม่มีอะไร ฉันไม่รู้อะไรมาก เกี่ยวกับอะไรก็ได้ ฉันรู้สึกไม่อยากกิน อีกต่อไปแล้วฉันก็เลยเลิก แล้วฉันก็ไม่ได้กิน ไม่ได้ดื่มอะไรเลย แต่ฉันยังคงทำงานต่อไป และฉันก็รู้สึกเหมือนปกติ ฉันรู้สึกเหมือนก่อน แค่เหมือนก่อนเปี๊ยบ ดังนั้น เจ้าอาวาสจึงกังวลมาก ท่านบอกว่า “ท่านไม่ได้กิน อะไร และท่าน ทำงานแบบนั้น ได้ไหม?” ฉันพูดว่า “ได้” และฉันบอกท่านว่า “ฉันกินได้ ถ้าฉันอยาก และถ้าฉันไม่อยาก ฉันไม่กิน” ฉันบอกเขาไปแบบนั้น และท่านก็เหมือนงุนงง แต่ยังคงเฝ้าดูฉัน เผื่อฉันตาย หรืออะไร และท่านต้องรับผิดชอบ จึงมีคนพยายาม กล่อมให้ฉันกิน และช้า ๆ ฉันก็เบื่อหน่าย ฉันจึงพูดว่า “ความรำคาญทั้งหมดนี้ แย่กว่าการกินและ ถูกทำให้อับอายเรื่องการกิน” ฉันจึงเริ่มกินอีก แต่ฉันไม่รู้สึกชอบมัน แต่หลังจากที่ฉันกินอาหารมื้อแรก แม้ว่าจะไม่ได้มีรสชาติมากนัก - ฉันไม่ได้กินเยอะ และมันไร้รสเลย- หลังอาหารมื้อแรก ฉันรู้สึกเหมือน กำลังหลุดจาก การพูดทางกายภาพ ราวกับว่าคุณมาจากชั้น 5 และหล่นลงมาชั้น 1 อย่างแผ่วเบาเช่นนั้น คุณรู้สึกลดลงจริง ๆ ฉันไม่รู้ คุณแค่รู้สึกเช่นนั้น ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง เมื่อฉันไม่ได้กิน ฉันรู้สึกเหมือน ฉันกำลังเดินอยู่บนเมฆ ร่างกายฉันเบา จิตใจฉันเป็นอิสระ ฉันรู้สึกมีความสุขกว่าก่อน ฉันรู้สึกแค่อิสระมาก และฉันแรกกิน 2-3 คำแรก แล้วฉันก็รู้สึกเหมือน กำลังทิ้งตัวลง มันเป็นแค่ความรู้สึก คุณไม่สามารถอธิบายได้ เบา ๆ เหมือนคุณ ลอยมาจากชั้น 5 อย่างน้อยก็ลงมา ถึงที่ชั้น 1- นั่นคือความรู้สึก อาหารมื้อแรกของฉัน หลังจากกินลมได้เอง ผมเดาว่า ถ้าคุณบางคน ได้ลองกินลมมาก่อน และมื้อแรกที่คุณกิน คุณอาจรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน หรือเปล่า? (ใช่ค่ะ) คุณทำ? คุณทำแล้ว? แล้วลำบากกินทำไม? ถ้าคุณไปได้โดยไร้อาหาร แค่ไป แต่ถ้าคุณยังแข็งแรง ก็ทำต่อไปเหมือนเดิม จากนั้นคุณควรดำเนินการต่อ
และตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ทำไม ฉันต้องกิน - สร้างกรรมมากขึ้น ความสัมพันธ์มากขึ้น- เพื่อที่ฉันจะได้ทำงานที่แตกต่าง แทนที่จะเป็นแค่แม่ชีทำความสะอาด ในวัดเล็ก ๆ ถึงอย่างนั้น ฉันก็คิดไม่ถึง การเป็นอาจารย์ ไม่มีอะไร แค่ 1 วัน กลุ่มชาวอเมริกันแอฟริกัน มาเคาะประตูบ้านฉัน และบอกว่า พวกเขา กำลังมองหาอาจารย์ชิง และหลังจากนั้น ฉันยังคงวิ่งหนี และฉันไปเยอรมนี ฉันไปไต้หวัน (ฟอร์โมซา) ไม่ ไต้หวัน (ฟอร์โมซา) เคาะก่อน ชาวอเมริกันเคาะทีหลัง พวกเขากำลัง ไล่ตามฉันเสมอ และหลังจากนั้น ฉันก็พูดว่า “โอ้ แล้วผมล่ะ” ฉันออกไปประกาศ ช่วยเหลือผู้คน
เรื่องของเรื่องคือ ชาวอเมริกันแอฟริกันกลุ่มนี้ พวกเขาไม่รู้อะไรเรื่อง แสง (สวรรค์ภายใน) และเสียง (สวรรค์ภายใน) พวกเขากำลังฝึก คล้ายกับประเพณีทางจิตวิญญาณ แอฟริกันชนิดหนึ่ง และพวกเขาฝึกฝน หนักมากจริง ๆ เพื่อให้ พวกเขากลับมีญาณทิพย์มากขึ้น พวกเขาอาจตกอยู่ในภวังค์ และบอกผู้คน เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา และสิ่งที่ควรทำ เพื่อแก้ไขปัญหาที่อาจเกิดขึ้น ในเวลานั้น คนอื่น ๆ ฉันเห็นเธอครั้งหนึ่งในภวังค์ และเธอก็ใหญ่ขนาดนี้ แล้วสามีของเธอก็ ใหญ่แบบนี้ เพียง 1/3 ขนาดของเธอหรือ 1/4 หรือ 1/5 ด้วยซ้ำ ผอมและเด็กมาก แต่เมื่อเธอตกอยู่ในภวังค์ เธออาจล้มลง และเขาสามารถรั้งเธอไว้ได้ เหมือนฉันถือกระดาษแผ่นหนึ่ง มันตลกดี และเธอยังคงบอกผู้คน นี่คืออะไร และนั่นคืออะไร โดยไม่รู้ตัว ว่า เธอพูดอะไร หลังจากนั้น เธอก็ตื่นขึ้น เธอจำไม่ได้ ว่า เธอพูดอะไร และผู้คนก็มาหาเธอ แล้วขอให้เธอช่วยและนั่น และเธอได้รับการเจิม เป็นราชินี ราชินีอซูลาเป็นชื่อของเธอ มันไม่ใช่ชื่อของเธอ มันเป็นเพียง ชื่อทางจิตวิญญาณที่มอบให้กับเธอ หลังจากเธอฝึกตามประเพณีของเธอ ในประเพณีของชาวแอฟริกัน แล้วในบางช่วงเวลา เธอต้องนอนราบ บนพื้น แล้ว เธอต้องนอนบนก้อนหิน หินเป็นหมอน ไม่ใช่หมอน ไม่นุ่ม ไม่ใช่พื้นนุ่ม เป็นเพียงหินสำหรับศีรษะของเธอ นาน 9 วัน ไม่กิน ไม่ดื่ม และบางครั้งพวกเขาอดอาหาร หากพวกเขาต้องการขอ บางสิ่งจากเทพเจ้า จึงนาน 9 วัน 9 วันและคืน เธอต้อง นอนนิ่งอย่างแน่นอน และผู้คนก็เดินไปรอบ ๆ เธอ สวดมนต์หรือท่อง มนต์ลึกลับของพวกเขา และทั้งหมดนั้น และหลังจาก 9 วัน เธอกลับมา และเธอบอกนิมิต ที่เธอเห็นในช่วง 9 วันนี้ แล้วตามนั้น คุณกลายเป็น ไม่ราชินีก็เจ้าหญิง หรือแค่ยศประเภทอื่น ดังนั้น เธอจึงได้ยศราชินี “ราชินีอาซูล่า” นั่นมาจากสวรรค์ มอบให้กับเธอ
และคนประเภทนี้ มาหาฉันเพื่อประทับจิต ราชินีมาที่บ้านของฉัน ราชินีแห่งสวรรค์ มาที่บ้านของฉัน ไม่ใช่ราชินีธรรมดา เธอต้องบอกนิมิตของเธอ ต่อสภา สภาผู้อาวุโสกว่าแห่งศรัทธาของเธอ แล้วพวกเขาก็ตัดสินใจว่า เธอบรรลุ ยศอะไร ระดับใด และพวกเขาทุกคนรู้ดี ดังนั้น เธอจึงโกหกไม่ได้ เหล่านี้อาวุโสกว่า พวกมันมีพลังมากกว่า มีทิพย์เนตรกว่า และกระแสจิตมากกว่าเธอ แน่นอน ดังนั้น ที่นั่นไม่มีการโกหก ทำไม่ได้ นั่นคือวิธี ที่เธอกลายเป็นราชินี แล้วนางพญาประเภทนี้ มาที่วัดของฉัน หาแม่ชีผู้ต่ำต้อย ล้างสุขาเวลานั้น เพื่อขอประทับจิต ฉันพูดว่า “คุณรู้สถานที่นี้ ได้อย่างไร?" เธอบอกว่า มันบอกเธอ ในนิมิตของเธอ เธอลืม “ชิงไห่” เธอจำได้แค่ “ชิง” แต่เธอจำ ที่อยู่ได้ ดีแล้ว มากับกลุ่ม ผู้ติดตามของเธอ และรวมทั้ง ฉันจำไม่ได้ ราชาหรือราชินี อะไรก็ได้ เจ้าหญิง และฉันก็พูดว่า “ฉันไม่เชื่อ คุณรู้ทั้งหมดนี้ได้อย่างไร อาจมีคนบอกคุณ” เธอบอกว่า "ไม่ ไม่มีใครบอกฉัน" มีเพียงไกด์ภายในเท่านั้นที่บอกเธอ ให้ไปยังที่อยู่นี้
วัดนี้ไม่... มันดูไม่เหมือน วัดพุทธทั่วไป มันเป็นเพียงอาคาร ส่วนหนึ่งของอาคารที่ติดกับ บล็อกยาวทั้งหมด และเป็นเพียงส่วนเดียว สร้างเป็นวิหาร และอาจารย์ในขณะนั้น ท่านซื้อวัดนั้น เพียงเพื่อสอน ลูกศิษย์ชาวอเมริกัน ทุก 3 เดือน ท่านไปที่นั่น และลูกศิษย์ของท่าน ฉันนับนิ้วของฉัน บางที ประมาณ 30, 40 เป็นวัดเล็ก ๆ และพวกเขามาทุกวันอาทิตย์ เพื่อฟังท่าน และท่านเข้าฌานกับพวกเขา บางครั้ง และฌานอาจจะมี 20 หรือ 20 กว่าคน ดังนั้น จึงไม่เหมือนวัด ที่มีชื่อเสียง ดูไม่เหมือนวัด ข้างนอก เป็นเพียงห้องชุดธรรมดา
